Ulysses

Locatie	27⁰41.202N, 33⁰ 48.128E	Lengte	95.1 m
Tewaterlating	1 dec 1871	Breedte	10.2 m
Schipbreuk	16 aug 1887	Waterverlaatsing	1992 ton
Moeilijkheidsgraad	Middel	Min diepte	10 m
Stroming	licht tot sterk	Max Diepte	30 m
Nachtduik	Mogelijk afhankelijk van weer.	Lamp Overdag	Niet nodig alleen op enkele donkere plaatsen in het wrak
Overige aandachtspunten	Na het wrak kan gekozen worden terug te zwemmn naar Bluff point, zeker een aanbeveling. Echer dat is best een stuk zwemmen. Wordt opgestegen bij eht wrak dan moet rekening gehouden worden met golven welke dat bemoeilijken.

Geschiedenis

De ‘Ulysses’ is net als de ‘Dunraven’ gebouwd in ‘Newcastle-upon-Tyne’ door ‘A. Leslie & Co’ en in 1871 te water gelaten. Ook dit was ook een zogenaamde schroef aangedreven brigantijn, net als de Kingston en de Dunraven. Kortweg, we zetten een stoommachine aan boord maar ook zeilen want die doen het tenminste en zeilen is goedkoop. Uiteindelijk is makkelijk in te zien dat je dan zowel een slecht zeilschip en een slecht motorschip overhoudt.
Stoommachines werden vanaf rond 1840 ontwikkeld en geperfectioneerd. In het begin met vallen en opstaan maar gaandeweg steeds beter. Maar zeilen bleef voorlopig de hoofdwijze van voortstuwing.
De tuigage was dezelfde als die van de Dunraven/ Rond 1870 zat het er net tussen in en begon de stoommachine de overhand te krijgen. Zo werd ook de ‘Ulysses’ met een zo’n moderne stoommachine uitgerust.
De ‘Ulysses’ werd net als de Dunraven ook ingezet op de Bombay route, dus tussen Engeland en India. Hout en staal vanuit Engeland, kostbaarheden vanuit India weer terug.
Zeker na de opening van het Suezkanaal in 1869 werd dit een drukbevaren route, met nieuwe uitdagingen voor de kapiteins, waar van de meesten nog nooit te maken hadden gehad met de verraderlijke koraalriffen van de Rode Zee. Zo ook de kapitein van de ‘Ulysses’.

De schipbreuk van de Ulysses

In augustus 1887 vertrok de ‘Ulysses’ vanuit Engeland richting Penang, deze keer met een zeer speciale lading. Koperdraad en isolatoren voor een telegraaf netwerk in India. Het koperdraad is allang verdwenen maar her en der kun je de isolatoren nog vinden in en rond het wrak.
Arthur Bremser was de kapitein. Hoewel ervaren was dit voor hem ook de eerste keer dat hij door de Rode Zee zou varen.
Hij was zich hiervan bewust en liet eigenlijk heel weinig over aan zijn eerste stuurman. Niet alleen qua navigatie maar ook douane, haven autoriteiten, papierwerk etc. Na Port Said ontspande hij een beetje richting Suez. Tegen de avond van de 15^e augustus was de smallere straat van Suez gepasseerd en bij de straat van Gobal verbreedde het water zich naar de rode zee. De doodvermoeide Bremner dacht dat het gevaar geweken was en nadat hij duidelijke instructies gegeven had trok hij zich terug naar zijn kajuit. In de vroege ochtend van de 16^e augustus liep de ‘Ulysses’ op de rotsen van Gobal Seghir.
Het leek eerst dat de schade meeviel en de pompen het wel zouden redden. Bremner besloot rustig te wachten op hulp van een ander schip. Voor dageraad kwam die hulp van de britse ‘Kerbela’. Die lukte het niet om te helpen en vervolgde zijn weg naar Suez en beloofde daar hulp te regelen.
Helaas voor kapitein Bremner en de ‘Ulysses’ sloeg het weer om. Nog steeds leek alles mee te vallen en in plaats van de lading overboord te zetten wachtte Bremner hulp af. Pas tegen de 18^e werd er hulp gezonden maar toen was het eigenlijk alt te laat. Lading werd nog in het ondiepere gedeelte gedumpt maar de schade was ondertussen zo groot geworden dat dat nu te laat was.
Het was nu allen nog maar een kwestie van tijd voordat de ‘Ulysses’ ten onder ging.

Duiken op de Ulysses

De ‘Ulysses’ ligt jammer genoeg op een plek waar het met de gangbare windrichtingen meestal aan lagerwal ligt. Slechts zelden kun je er met en safariboot bijkomen, laat staan ankeren. De meest gangbare methode is de safariboot vlak om de hoek bij Bluff Point af te meren en dan met een zodiac de duikers naar de ‘Ulysses’ te varen. Het wrak zelf begint op een 10 het schip ligt met de achtersteven richting Suez, geknikt zo ongeveer bij de machinekamer. Dit is op een diepte van 10 meter. Het voorschip is grotendeels in stukken maar het achterschip is redelijk intact.
Vanzelfsprekend zijn de meeste houten delen weggerot zodat alleen het stalen geraamte over gebleven is, heel goed vergelijkbaar met de ‘Carnatic’. Het roer en de schroef zijn nog intact en geeft een mooi fotogeniek plaatje. Boven op het achterdek zijn nog steeds goed de bolders, kaapstanders en dergelijke te zien waar je de zeil achtergrond van het schip nog in herkent. Doordat het houten dek verdwenen is, is het wrak goed in te zwemmen. Diep in het wrak zijn wat vaten maar ook de schroefas te zien. Let op voor steenvissen mocht je even je hand willen neerzetten! Vanuit het achterschip kun je je weg naar het voorschip vervolgen tot het punt waar het schip gebroken is en je het wrak moet verlaten. Wat altijd fantastisch is zijn de grote scholen glasvisjes welke zich in het wrak bevinden.
Je verlaat het schip ongeveer waar de achterste mast afgebroken ligt en daarna vindt je de schoorsteen. Herkenbaar van vele foto’s vindt je hier ook midscheeps een kaapstander. Vanaf dit punt is het schip meer en meer in stukken en worden de stukken ook steeds kleiner.
Blijf ook niet, zeker als er een zuidelijke stroom staat, te langen op het wrak. Wat namelijk resteert is een prachtige driftduik met eerst een wat vlakker rif maar daarna een hele mooie drop off aan de rand van een plateau met mooie zachte koralen. Bij de meeste duiken zul je hier dan ook wel een of meerdere schildpadden vinden. Bij de drop off murenes en ook grote tandbaarzen houden zich hier op.
Het mooiste is als de stroom flink sterk en je geen vinslag hoeft te maken. Anders toch wat door peddelen om het schip te halen. Op een gegeven moment draait het plateau de baai van Bluff Point in en valt de stroom weg. Al met al dus een duik die je als het even kan moet maken!